De Tijddromer by Keith Laumer

Author:Keith Laumer [Laumer, Keith]
Language: nld
Format: epub
Tags: Science Fiction
Published: 2011-11-24T14:40:08+00:00

HOOFDSTUK 8

Tegen zonsopgang had O’Leary de vruchtbare kilometers brede vlakte ten westen van de hoofdstad overgestoken, waarbij hij langs kleine dorpjes en eenzame, vervallen boerderijen was gereden. Ver voor hem kon hij een zwart-blauwe rij bergtoppen zien, die het eerste morgenlicht opvingen. Het groen van de bebouwde akkers had plaatsgemaakt voor droge grond met hier en daar een miezerig boompje, waaronder wat mager vee zich lusteloos ophield. Hij reed de laatste helling op, waarbij het stof van de weg als opgejaagd poeder omhoogdwarrelde, leunde opzij om de schrapende takken van doornstruiken naast het spoor te ontwijken, en keek uit over een dorre vlakte van roodbruine klei. Hij hield halt en fronste de wenkbrauwen. Op de een of andere wijze had hij verwacht een bepaalde waarschuwing te krijgen voor hij de woestijn bereikte - bijvoorbeeld een bar met een uithangbord .Charlies Laatste Kans’, of iets van dien aard - waar hij voorraden voor de nog lange tocht kon inkopen. In plaats daarvan stond hij hier, al uitgeput van een onwennige nacht in het zadel - het boek had geen melding gemaakt van blaren aan de binnenkant van de dijen - over de woestijn uit te kijken. En hij kreeg al weer honger. Hij sjokte voort en dacht aan voedsel. Nu een droptoffee, dat was voedzaam, compact en duurzaam. O’Leary voelde zijn speekselklieren pijn doen bij de gedachte. Een mooie, geel bruine, heerlijke droptoffee. Eigenaardig, dat hij nooit genoeg van droptoffees had gekregen. Thuis in Colby Corners kon je elke gewenste hoeveelheid bij Schrumph’s Banketbakkerij kopen, maar op de een of andere manier had hij het altijd een beetje dwaas gevonden ernaar toe te lopen en erom te vragen. Dat was een van de dingen, die hij zou rechtzetten als hij terugkwam - hij zou een grotere hoeveelheid droptoffees inslaan en die opeten, wanneer hij er ook maar trek in had.

Hij tuurde over de nevelige vlakte voor hem en concentreerde zich op het idee van zadeltassen, goed gevuld met voedzaam eten om van te watertanden. Alles wat hij hoefde te doen was, afstijgen, de tassen openmaken en daar zou het dan zijn. Geconcentreerde proviand, die niet van de hitte van de woestijn te lijden zou hebben en genoeg zou zijn om bijvoorbeeld een week mee te gaan. Er volgde een lichte schok - het bekende gevoel van een overschakelende versnelling in de kosmische machinerie. O’Leary glimlachte. Oké, nu was hij klaar. Hij zou een paar kilometer de woestijn inrijden, net genoeg om zich een duidelijk zicht op het spoor achter hem te verschaffen, zodat niemand hem kon besluipen en dan zou hij van een lang uitgestelde maaltijd gaan genieten.

Het was heet buiten. O’Leary kronkelde zich en reed in een halve zijzadelpositie om de pijn in zijn zitvlak te verlichten. De vroege zon brandde op zijn rug en weerkaatste in zijn ogen van iedere uitstekende rots en woestijnplant. Jammer dat hij er niet aan had gedacht zich van een goede zonnebril te voorzien… en een hoed zou ook hebben geholpen, een breedgerande cowboyhoed. Hij hield de teugels in, draaide zich in het zadel om en keek met toegeknepen ogen achterom.

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.